03-10-2009: Marathon Brussel (BEL)
Doelstelling: < 2u40
Resultaat: 2:50 (1:19/1:31), "beginnersfout" door te lopen op ongeteste wedstrijdschoenen met als gevolg zeer pijnlijke blaarvorming onder rechtervoet de laatste 20 km .
Startuur 9:00
Weer: 14°C, 3 Bft ZW.
Parcours : heuvelachtig
De filosofie voor deze marathon was: "eerder voor de plaats dan voor de tijd" aangezien de moeilijksheidsgraad van het parcours.
2009 was al een zwaar jaar geweest op alle fronten met o.a. nog een bronchitis in de eerste 3 weken van juli . Trainingsgewijs was augustus en september in orde en deed ik een aantal bevredigende testwedstrijden zoals de Waterloop in Aarschot (15 km) waar ik 3e eindigde in een normaal tijdsbestek.
Mijn drie eerste marathons liep ik allen op een Nike Vomero , een trainingsschoen die me als gegoten zit.
Enkele dagen voor de marathon maakte ik echter een beginnersfout.
Ik liet me wedstrijdschoenen aansmeren: de Nike Lunarglide .
So far so good , maar ik liep met deze nieuwe schoenen slechts één keer 5 km los enkele dagen voor de marathon. De schoenen voelden licht aan en toch voelde ik toen al dat mijn voet lichtjes schoof op de zool in de schoen.
Ik besteedde hier verder geen aandacht aan omdat ik toch altijd talkpoeder gebruik in mijn schoenen om vocht te vermijden. Ik deed dus geen lange duurloop met deze schoenen als ultieme test. Dat bleek een kapitale fout te zijn.
Zondag om 9u00 van start gegaan in een mooie herfstzon in een groepje met o.a. Pascal Michiels en Gino Casier . Het ging vlot en in één van de eerste afdalingen in Terkamerenbos (+/- km 13) plaatste ik een tempoversnelling .
Ik voelde dat de zool van de schoenen geen volledige grip had op de nog dauwvochtige asfalt en soms zelfs licht wegschoof. Op hetzelfde moment voelde ik het begin van blaarvorming aan de zij-en onderkant van de rechtervoet . Deze zone begon door de wrijving sterk op te warmen en ik voelde de bui hangen . Toch kon ik, ondanks de opkomende blaarpijn, nog een volledige voetafrol uitvoeren. Op de halve marathon kwam ik nog door in 1:19:00 maar de blaarpijn werd erger en begon mijn stijl parten te spelen.
Ik kon de pijn verbijten tot km 26 op de bosdreef in het park van Tervuren . Door het oneffen terrein daar was er een pijnscheut na elke stap en begon ik echt hinkend te lopen. De weg na het Park van Tervuren langs Tervurenlaan richting Brussel zouden de pijnlijkste 15 kilometer worden die ik ooit liep.
Atleet na atleet , o.a. Rumphakwaen Nid en Gino Casier die op km 13 reeds moest lossen passeerden me nu terug. Ondanks de goede conditie kon ik niets anders doen dan ondergaan.
Op km 35 dacht ik eraan uit te stappen en de metro te nemen naar de aankomst . Omdat ik niet onmiddelijk een ingang zag heb ik volgehouden en rondgekeken naar een Rode Kruispost. Vanaf het park van Tervuren (en heel de Tervurenlaan) was er geen enkele Rode Kruispost te bespeuren. Er zat niets anders op dan verder lopen tot aan de finish. Stoppen had ook geen zin want stappen ging evenveel pijn doen. Ik bereikte zwaargehavend de finish in 2u50 .
De blaren bleken open wonden onderaan de rechtervoet .
Door de pijnreflex die de voet samentrekt in klauwvorm overbelastte ik ook mijn middenvoetbeentje van de rechtervoet . Ook de abductoren links waren overbelast door het schuin lopen. Het paar Lunarglides is ritueel geofferd.
Dat ik een DNF had vermeden was een schrale troost.
Gezien de conditie had er een 11e of 12de plaats (+/- 2u40 ) ingezeten als ik gewoon met mijn Vomero's had gelopen.
Het zal nog tot Rotterdam 2012 duren eer ik me terug aan een wedstrijdschoen zal wagen.
2009 was al een zwaar jaar geweest op alle fronten met o.a. nog een bronchitis in de eerste 3 weken van juli . Trainingsgewijs was augustus en september in orde en deed ik een aantal bevredigende testwedstrijden zoals de Waterloop in Aarschot (15 km) waar ik 3e eindigde in een normaal tijdsbestek.
Mijn drie eerste marathons liep ik allen op een Nike Vomero , een trainingsschoen die me als gegoten zit.
Enkele dagen voor de marathon maakte ik echter een beginnersfout.
Ik liet me wedstrijdschoenen aansmeren: de Nike Lunarglide .
So far so good , maar ik liep met deze nieuwe schoenen slechts één keer 5 km los enkele dagen voor de marathon. De schoenen voelden licht aan en toch voelde ik toen al dat mijn voet lichtjes schoof op de zool in de schoen.
Ik besteedde hier verder geen aandacht aan omdat ik toch altijd talkpoeder gebruik in mijn schoenen om vocht te vermijden. Ik deed dus geen lange duurloop met deze schoenen als ultieme test. Dat bleek een kapitale fout te zijn.
Zondag om 9u00 van start gegaan in een mooie herfstzon in een groepje met o.a. Pascal Michiels en Gino Casier . Het ging vlot en in één van de eerste afdalingen in Terkamerenbos (+/- km 13) plaatste ik een tempoversnelling .
Ik voelde dat de zool van de schoenen geen volledige grip had op de nog dauwvochtige asfalt en soms zelfs licht wegschoof. Op hetzelfde moment voelde ik het begin van blaarvorming aan de zij-en onderkant van de rechtervoet . Deze zone begon door de wrijving sterk op te warmen en ik voelde de bui hangen . Toch kon ik, ondanks de opkomende blaarpijn, nog een volledige voetafrol uitvoeren. Op de halve marathon kwam ik nog door in 1:19:00 maar de blaarpijn werd erger en begon mijn stijl parten te spelen.
Ik kon de pijn verbijten tot km 26 op de bosdreef in het park van Tervuren . Door het oneffen terrein daar was er een pijnscheut na elke stap en begon ik echt hinkend te lopen. De weg na het Park van Tervuren langs Tervurenlaan richting Brussel zouden de pijnlijkste 15 kilometer worden die ik ooit liep.
Atleet na atleet , o.a. Rumphakwaen Nid en Gino Casier die op km 13 reeds moest lossen passeerden me nu terug. Ondanks de goede conditie kon ik niets anders doen dan ondergaan.
Op km 35 dacht ik eraan uit te stappen en de metro te nemen naar de aankomst . Omdat ik niet onmiddelijk een ingang zag heb ik volgehouden en rondgekeken naar een Rode Kruispost. Vanaf het park van Tervuren (en heel de Tervurenlaan) was er geen enkele Rode Kruispost te bespeuren. Er zat niets anders op dan verder lopen tot aan de finish. Stoppen had ook geen zin want stappen ging evenveel pijn doen. Ik bereikte zwaargehavend de finish in 2u50 .
De blaren bleken open wonden onderaan de rechtervoet .
Door de pijnreflex die de voet samentrekt in klauwvorm overbelastte ik ook mijn middenvoetbeentje van de rechtervoet . Ook de abductoren links waren overbelast door het schuin lopen. Het paar Lunarglides is ritueel geofferd.
Dat ik een DNF had vermeden was een schrale troost.
Gezien de conditie had er een 11e of 12de plaats (+/- 2u40 ) ingezeten als ik gewoon met mijn Vomero's had gelopen.
Het zal nog tot Rotterdam 2012 duren eer ik me terug aan een wedstrijdschoen zal wagen.